មតិមហាជនខ្មែរបានជ្រាបហើយថា
រឿងរាមកេរ្តិ៍ជាប្រភព នៃ អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ
ហើយរឿងនេះបាននិពន្ធឡើងដោយអ្នកនិពន្ធខ្មែរ តាមលំនាំរឿងរាមាយណៈ ឥណ្ឌា
របស់អ្នកកវីក្លឹង្កឈ្មោះវាលមិកិ នៅសតវត្សរ៍ទី៣ មុនគ្រិស្តសករាជ ។
ម្យ៉ាងទៀត គេក៏បានដឹងដែរថា រឿងរាមកេរ្តិ៍ នេះ ត្រូវជនជាតិខ្មែរយើងនិយមចូលចិត្តតាំងពីសម័យបុរាណមកម្ល៉េះ ។ ការដែលគេយកសាច់រឿងនៃរឿងរាមកេរ្តិ៍ មកគូរលើជញ្ជាំងប្រាសាទ ដូចជាប្រាសាទអង្គរវត្ត, ប្រាសាទបាពួន, ប្រាសាទពិមាយ និង ចារលើសាស្ត្រាស្លឹករឹត ឬ ក៏យកមកចងក្រងជាគម្ពីរ ដើម្បីមើលព្រេងវាសនានៅតាមវត្តអារាមជាដើម ជាសក្ខីកម្មនៃភាពល្បីល្បាញ នៃ រឿងនេះ ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មកទល់ពេលនេះគេពុំទាន់ដឹងនៅឡើយថា តើខ្មែរយើងស្គាល់រឿងរាមកេរ្តិ៍តាំងពីសម័យណាមកទេ ។ ម្យ៉ាងទៀត តាមលទ្ធផល នៃ ការស្រាវជ្រាវនេះ ពិតជានឹងអាចធ្វើឲ្យអ្នកនិពន្ធខ្មែរអាចបំពេញនូវសេចក្តីខ្វះខាតខ្លះទាក់ទិននឹងកាលបរិច្ឆេទនៃរឿងនេះ ក្នុងវប្បធម៌ អារ្យធម៌ខ្មែរមិនខាន ។ ដូច្នេះ អត្ថបទនេះផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើវត្ថុតាងមួយចំនួនដើម្បីបំភ្លឺនូវសំនួរដ៏សំខាន់ខាងលើនេះ ។
ម្យ៉ាងទៀត គេក៏បានដឹងដែរថា រឿងរាមកេរ្តិ៍ នេះ ត្រូវជនជាតិខ្មែរយើងនិយមចូលចិត្តតាំងពីសម័យបុរាណមកម្ល៉េះ ។ ការដែលគេយកសាច់រឿងនៃរឿងរាមកេរ្តិ៍ មកគូរលើជញ្ជាំងប្រាសាទ ដូចជាប្រាសាទអង្គរវត្ត, ប្រាសាទបាពួន, ប្រាសាទពិមាយ និង ចារលើសាស្ត្រាស្លឹករឹត ឬ ក៏យកមកចងក្រងជាគម្ពីរ ដើម្បីមើលព្រេងវាសនានៅតាមវត្តអារាមជាដើម ជាសក្ខីកម្មនៃភាពល្បីល្បាញ នៃ រឿងនេះ ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មកទល់ពេលនេះគេពុំទាន់ដឹងនៅឡើយថា តើខ្មែរយើងស្គាល់រឿងរាមកេរ្តិ៍តាំងពីសម័យណាមកទេ ។ ម្យ៉ាងទៀត តាមលទ្ធផល នៃ ការស្រាវជ្រាវនេះ ពិតជានឹងអាចធ្វើឲ្យអ្នកនិពន្ធខ្មែរអាចបំពេញនូវសេចក្តីខ្វះខាតខ្លះទាក់ទិននឹងកាលបរិច្ឆេទនៃរឿងនេះ ក្នុងវប្បធម៌ អារ្យធម៌ខ្មែរមិនខាន ។ ដូច្នេះ អត្ថបទនេះផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើវត្ថុតាងមួយចំនួនដើម្បីបំភ្លឺនូវសំនួរដ៏សំខាន់ខាងលើនេះ ។
រូបចម្លាក់តំណាង
សុគ្រីព និងហនុមាន ធ្វើពីដីដុត និងការស្ល អង្គរបុរី
(សារមន្ទីរជាតិពន្ធុវិទ្យា, ទួលគោក)
ផ្ទាំងសិលាចារឹកនៅវាលកន្ទេល ដែលបានចារឡើងនៅសតវត្សទី៦ នៃ គ្រិស្តសករាជ បានពណ៌នាអំពីតង្វាយជាគម្ពីររឿងរាមកេរ្តិ៍ បុរណៈ និង មហាភារតៈ ទៅព្រះទេវរូប ឈ្មោះស្រីត្រី ទុវនេស្វារៈ ដោយព្រាហ្មម្នាក់ឈ្មោះសមស័ន្ម ដែលត្រូវជាបងថ្លៃរបស់ព្រះបាទភវវរ័ន្មទី១ ។
សិលាចារឹកនាសម័យមុនអង្គរបានឲ្យដឹងទៀតថា គម្ពីរទាំងអស់នោះជាតង្វាយដែលគេត្រូវសូត្រជាប្រចាំថ្ងៃ ។ ដោយឡែក សិលាចារឹកនៅភ្នំបាយ៉ង់ ខេត្តតាកែវនាសតវត្សរ៍ទី៧ នៃគ្រិស្តសករាជ ក៏បានបញ្ជាក់នូវវត្តមានរបស់រឿង រាមកេរ្តិ៍ ដែរ ។
ស្ថានីយ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រអង្គបុរីបានផ្តល់នូវចម្លាក់ជាច្រើនធ្វើអំពីដីដុត ថ្ម និង មាស ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងរឿងរាមាយណៈ ឬ រាមកេរ្តិ៍ (កេរ្តិ៍របស់ព្រះរាម) តែជាការសោកស្តាយបំផុត ដែលវត្ថុសិល្បៈទាំងនោះត្រូវបានគេយកលក់នៅផ្សារទួលទំពូងដោយខុសច្បាប់ ហើយយើងគ្មានលទ្ធភាពហាមឃាត់ ។
ដូច្នេះ បើគេសំអាងទៅលើរូបភាពដែលយើងបានថត គេប្រទះឃើញរូបហនុមានធ្វើអំពីដីដុតកាន់ដំបង និង កាន់ដាវនៅដៃ ឬ ក៏ត្រូវហ៊ុមព័ទ្ធដោយរង្វង់មូលមួយ ។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ គេក៏បានជួបនូវចម្លាក់រូបហនុមាននេះនៅលើសន្លឹកមាសស្តើងដែលបុព្វបុរសខ្មែរប្រើជាយ័ន្ត អាថាន់ ដើម្បីការពារនឹងឧបទ្រពចង្រៃផងដែរ ។
ចម្លាក់បុរាណទាំងនោះស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃសិល្បៈគុប្តៈ (ឆ្នាំ៣២០-៤៧០គ.ស) ដែលមានអានុភាពទៅលើសិល្បៈខ្មែរនាគ្រាបឋមនៃប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្លួន ។
គប្បីរំឮកថា ជនជាតិខ្មែរ ជាពិសេសអ្នកនយោបាយ និងសិល្បករខ្មែរនាជំនាន់នោះ មានទំនាក់ទំនងត្រង់ៗ ជាមួយជនជាតិក្លឹង្កតែម្តង តាមរយៈវិស័យពាណិជ្ជកម្ម និង សាសនា ។
រចនាបទភ្នំដា ក៏បានបន្សល់ទុកនូវស្នាដៃដ៏ឆ្នើមនៃបុព្វបុរសខ្មែរ ដែលជាភស្តុតាងទាក់ទិននឹងរឿងរាមកេរ្តិ៍ ដែលមានជាអាទិ៍ ដូចជាចម្លាក់ស្វាហនុមាន ឬ សុគ្រីព ឬ ក៏ព្រះពលរាម ព្រះបរសុរាម និងព្រះលក្ស្មណ៍ ដែរ។
រូបចម្លាក់ខាងលើនេះ ត្រូវបានឆ្លាក់ឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី៥ និង ពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ទី៦នៃគ្រិស្តសករាជ ក្នុងរជ្ជកាលនៃព្រះបាទរុទ្ទ្រៈវរ័ន្ម ជាព្រះមហាក្សត្រចុងក្រោយនៃនគរភ្នំ ដែលមានរាជអង្គរបុរីជាព្រះរាជធានី ។
គួររំឮកដែរថា រចនាបទកោះកេរ្តិ៍ (រវាងឆ្នាំ៩២១-៩៤៥គ.ស) ក៏បានបន្សល់ទុករូបចម្លាក់តំណាងការប្រយុទ្ធ រវាង ពាលី និង សុគ្រីព ដែរ ។
ប្រភពឯកសារខាងលើនេះ បានបង្ហាញឲ្យគេដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ដូនតាខ្មែរយើងបានស្គាល់នូវរឿងរាមកេរ្តិ៍ តាំងពីដើមសតវត្សរ៍ទី១ នៃគ្រិស្តសករាជម្ល៉េះ ។ រឿង រាមកេរ្តិ៍ ក៏បានហូរចូលក្នុងអតីតទឹកដីខ្មែរក្នុងពេលជាមួយគ្នា នឹង លទ្ធិព្រហ្មញ្ញសាសនា និង ព្រះពុទ្ធសាសនា ដែរ ។ នេះបើតាមការស្រាវជ្រាវ និងវិភាគលើឯកសារវត្ថុសិល្បៈបុរាណ របស់លោក បណ្ឌិតមីសែល ត្រាណេ អនុរដ្ឋលេខាធិការនៃក្រសួងវប្បធម៌វិចិត្រសិល្បៈ ។
ភាពល្បីល្បាញនៃរឿងនេះ បណ្តាលមកពីតម្លៃសីលធម៌ និងសច្ចធម៌ដែលតួអង្គនៃរឿងនេះតំណាងដូចជា ព្រះរាម ដែលអវតារបស់ព្រះវិស្ណុ ឬ នរាយណ៍ តំណាងនូវសច្ចធម៌ និង វីរភាព រីឯព្រះនាងសិតា វិញជាតំណាងឱ្យភាពបរិសុទ្ធ និង ស្វាមីភ័ក្តិ ។ ហនុមាន ដែលជាសេនារបស់ព្រះរាមតំណាងវីរភាព និង ភក្តីភាពរបស់មេទ័ព ចំពោះព្រះមហាក្សត្រ គឺព្រះរាមក្នុងការផ្ចាញ់មារ ។ ពោលគឺអំពីល្អរមែងឈ្នះអំពីអាក្រក់ ដែលមានពពួកយក្សមារអសុរកាយជានិមិត្តរូប ។ នេះជាលទ្ធផលនៃ ការស្រាវជ្រាវថ្មីថ្មោងបំផុត ៕ (ម.ត្រាណេ)
No comments:
Post a Comment